In Rotterdam zijn we aan het leren om afval niet meer te scheiden. De techniek heeft onze calvinistische wens om bij te dragen aan een beter milieu gevangen n een technische ontwikkeling die afvalscheiding achteraf mogelijk maakt. Ik breng nog steeds de lege flessen naar de glasbak. Maar dat zou ook publieke boetedoening kunnen zijn voor iets anders.
De vreugde over de kampeerplaats in de Kalahari was groo: een bucketdouche en een eco-wc. De douche-emmer vul je met zelf meegebracht water, je takelt hem omhoog en draait vervolgens de kraan onder de emmer open zodat het water door de onder de emmer gemonteerde douchekop een heerlijke douche teweeg brengt.
In de wc hangt de instructie om de kraan van de douche open te laten, zodat eventueel regenwater direct door stroomt. Zo ontstaat er geen waterreservoir met dode vliegjes en vlinders. Want dat is zielig. Het is natuurlijk ook vooral goor om je te douchen met vlinderkadaverleftovers.
De wc is een grote ton meen diep gat eronder. De ton heeft een wc-bril en je kunt heerlijk plaatsnemen op de ton. Als we het kamp verlaten moeten we een schep as op onze achterlaatstelen gooien en ook eventuele hete kooltjes daar achter laten. Het voelt heel goed en verantwoord. De wc-deksel moeten we sluiten volgens de instructies anders gaat het bruine nachtuiltje zich in de ton vestigen. We willen natuurlijk geen gevlinder aan de billen! Op wonderbaarlijke wijze verlaat een deel van de pies en poep aan de voorkant de ton zodat je met je voeten in je eigen drekje sopt. Ik besluit het afwaswater een tweede leven te geven en spoel de vloer van de wc ermee schoon. Was dat nou heel eco of gewoon stom?