Wij reisden door Iran. Mij overviel na Rusland, Kazachstan, Oezbekistan en Turkmenistan een gevoel van lichtheid en vrijheid. Het dragen van de verplichte hoofddoek viel heel erg mee, en de bedekkende en verhullende kleding was ook geen belemmering om vrij rond te reizen. De mensen die ik ontmoette waren warm en hartelijk. De mensen die laat in de middag naar het Ab-O-Atash Park gaan, spelende kinderen, vriendinnen, moeders die fruit schillen dat door vaders in de mondjes van hun kinderen wordt gestopt, kinderen die blij rondrennen in de fontein. De schoolkinderen die op het Naqsh-e Jahan plein hun Engels willen oefenen en vragen of ze misschien mijn haar mogen zien. De mannen bij de autowasserette die ons de wasbeurt en een kopje thee aanbieden. 

Het stuk van Keyvan Shahbazi in De Volkskrant van 13 september komt hard aan.
Heb ik me voor de gek laten houden, niet goed opgelet?

“De Iraanse ayatollahs richtten in september 1988 een massaslachting aan onder de politieke gevangenen die ze zelf eerder tot lange gevangenisstraffen hadden veroordeeld. Dertig jaar later is het rouwen om de slachtoffers, het bezoeken van de massagraven, of publiceren daarover strikt verboden.”  

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/mijn-kleren-liggen-nog-in-een-massagraf-in-iran~b4d92436/

Slachtoffers van de massamoord uit 1988 – Foto NurPhoto via Getty Images