23-07-2008 21:51

De Edutrein haalt kinderen op in de wijk waar ze wonen en brengt ze naar een natuurgebied, een museum, een plaats waar ze anders niet zouden komen. Vandaag rijdt de Edutrein naar Melton Rose om honderd kinderen op te halen voor een bezoek aan Butterflyworld. Om 5;30 uur gaat de wekker, om 6:30 uur belt Bruce dat we om 7:50 op het station worden verwacht. De op het vroege uur ingezette haast wordt onmiddellijk omgezet in een uitgebreid ontbijt. 
We halen met Bruce eerst de Edutrein op en rijden dan met twee securitymensen en meester Willem naar Mell Rose. Twee klassen gaan in het Engels en Afrikaans aan de slag met de veiligheid rond het spoor. De kinderen zijn hongerig naar kennis. Volgens de juffen, die de lounge niet meer uit komen, zijn ze op school niet zo lief en braaf. Misschien komt het door meester Bruce en meester Willem dat we twee lieve gedisciplineerde klassen hebben.
Meester Willem vraagt voor z’n 70ste verjaardag (over drie jaar) geld, hij wil geen feest maar op reis, overzee, misschien wel naar dat eeuwig onder water staande Nederland. Meester Bruce is al lang niet meer gelukkig in Zuid Afrika. Als hij voor de klas staat zie ik enthousiasme om de kinderen iets mee te geven, als ik gewoon met hem praat ontmoet ik een ontmoedigde man, die vindt dat zijn eigen kinderen niet genoeg kans krijgen en zullen krijgen als kleuring. Niet wit, dus niet in het bezit van de middelen. Niet zwart, dus niet in het bezit van de macht. De juffen worden zwaar onderbetaald, dat wordt beleefd als gebrek aan waardering vanuit de overheid. Het maakt er het vak van ondewijzer in elk geval niet populairder op.