14-08-2008 00:38

In het Mikumi National Park in Tanzania kampeer je tussen de dieren; geen hekken!
Een enorme baobab, steun en toeverlaat, schaduw, douche, boegbeeld, mooiste silhouet van Afrika, is heel even van ons. Dacht ik. 
Na een korte verkenning van de omgeving denk ik beslopen te worden door een leeuw. Razendsnel neem ik alle adviezen door. 
Nooit in de ogen kijken! 
Niet rennen! 
Nooit de rug toekeren! 
Niet stoppen met ademhalen! 
Hartkloppingen onderdrukken! 
Langzaam loop ik achteruit. 
Het dier is flink uit de kluiten gewassen, maar blijkt een baviaan te zijn. Hij loopt mee naar mijn baobab, zijn baobab. De strijd om het territorium begint. De eerste stap is nieuwsgierigheid. Van bovenuit de baobab registreert de baas wat er allemaal uit de Vito komt. De tweede stap is het posteren van hulptroepen op strategische punten. Als poortwachters zitten de bavianen op de wegwijzer en in de omliggende bomen. Als het donker is, het vuur goed brandt, we ineens weer een kurkentrekker hebben en lekkere wijn en Kees en ik genieten van alles wat Tanzania ons die dag heeft gebracht, volgt stap drie: imponeren. Wij hebben geen idee wat alle geluiden betekenen en bij welke dieren ze horen. Springt er een cheetah in de boom? Wie gilt er wat naar wie, wie jaagt op wat, zijn wij ook een target? Met zaklampen in de aanslag en zelf van de weeromstuit ook rondrennend, proberen we de strijd te volgen. Gelukkig worden bavianen ook moe. Om 6:30 uur is het gedaan met de rust. Veel herrie rond de auto en een harde klap op het dak. Een nieuwe dag is begonnen, dat is duidelijk! Ze hebben gespeeld met de regenboogmatjes, gedronken van ons water, gepoept op de koelbox en als hoogtepunt de Vito besprongen. Vanuit een boom aan de achterkant zit de opperbaviaan tevreden het resultaat van zijn acties en onze reacties te bekijken. 
Wij gaan inpakken, de baobab is weer van hem.