29-07-2009 18:26

Ergens in de buurt van Teth ligt Grumas.
Ik was de kaart van Albanië aan het lezen en vond de plaats Grumas.
Kees en ik hebben een voornemen om het bedrijf Grumas leven in te blazen.
Grumas staat voor De Gruiter en Masselink. Het bestaan van een plaats met onze naam ergens op de wereld is prikkelend en onmiddellijke aanleiding voor een speurtocht.
We besloten naar Teth te rijden en oren en ogen de kost te geven.

Teth kende ik al uit De Herberg met het Hoefijzer van A. den Doolaard. De Herberg hebben we twee jaar geleden gelokaliseerd. Het gaat om het voormalige Hotel London. Toen lunchten we aan de overkant, dit jaar weer. Het hotel ligt er verwaarloosd bij, doet al jaren geen dienst meer. De nu gebroken ruiten van de voordeur bieden nog meer zicht op een interieur waar niets van waarde nog heel is. De jongeman uit het boek moet op zoek naar de eventuele aanwezigheid van koper in de bergen ten noorden van Teth.

Wij reizen van Kopliki naar Teth. De weg gaat scherp de bergen in, de tweede helft is onverhard, en een auto passeren is balanceren op de rand van de afgrond. Een vrachtwagen passeren betekent achterwaarts de berg af, en rap wat.

Teth heeft nog maar 100 inwoners, iedereen verhuisde naar de grote stad Shkodr. Spookbeelden van verlaten dorpen in Frankrijk en Italië doemen op. De eerste huizen die we zien zijn verlaten, ingestort, van hun functie ontheven.

Zo’n twintig serieuze wandelaars, met grote schoenen, vegetarische gezichten en Nordic Walkstokken, bevolken de bar van Teth. De bar is een klein hutje met een grote voorraad warm en koud bier. De mensen zitten buiten, en hun tentjes staan naast het hutje in keurige rijen.

Kees en ik parkeren voor de deur, stappen uit op slippertjes en hebben vrolijke gezichten. De jongens en meisjes van het dorp hebben op de zomerschool Engels geoefend en zoeken slachtoffers om het op uit te proberen. Wij zijn welwillende slachtoffers. Teth is voor hen nog een mooi zomervakantieavontuur. Om naar school te kunnen wonen ze de rest van het jaar bij familie in Shkodr.

De bergen zijn scherp, de luchten dik van beloftes voor morgen. We kamperen op een weitje achter een steen, hebben het mooiste uitzicht van heel Albanië en genieten van de vuurvliegjes. Kees gedraagt zich als een ware keukenprins, en mooier kan het leven niet zijn. De volgende ochtend staat een herdersvrouw bij de auto. Precies niet wat je je voorstelt bij een herderinnetje, maar een vrouw met snor, haar op de benen en een stem als een dorpsomroeper. Ze is blij met een fles water en ik lach als ik naar mijn beautykist kijk, een gereedschapskist gevuld met alles wat een vrouw nodig heeft. Nodig denkt te hebben, om gelukkig te zijn.

Vier Albanese mannen komen illegaal hout kappen. Drie komen er kijken, een doet het werk. Ze vinden Kees een goede kandidaat voor een Albanese vrouw. Hij lijkt op een Servische strijder. Ik sla het tafereel gade en laat de schroefjes van onze douche-installatie in het hoge gras vallen, waar ik ze niet meer terug vind.

Grumas hebben we nog niet gevonden, wel de Grunaskloof, maar dat gaat natuurlijk nergens over. Zoektocht wordt vervolgd!