26-07-2010 21:40

Marokko, 1000 kilometer van Tanger naar Agadir, leeg land. In het noorden nauwelijks machines, het land wordt bewerkt meet de hak en de meloenen worden een voor een van het land naar de kar met ezel gedragen. Naast de grote steden, die we links en rechts laten liggen, dorpjes, opgetrokken uit leem, altijd in de kleur van het omliggende land. De huisje lijken primitief. Op de daken staan zonnepanelen en satellietontvangers. De nieuwe snelweg van Marakech naar Agadir laat de dorpjes nog geïsoleerder langs de kant van de weg liggen. Agadir is een heksenketel, met woord, gebaar en claxon bewegen chauffeurs van auto, brommer, fiets, motor, vrachtwagen, taxi zich intuïtief en organisch van A naar B. Verkeersregels zouden dit proces maar verstoren. Het enige dat in de gaten wordt gehouden is de snelheid. In de stad heeft ieder kruispunt z’n verkeersagent. Hij gebaart als dan niet met gezag en navolging hoe en wanneer het verkeer zou moeten bewegen. De lucht bleek stil te staan in de warmte van het binnenland, de zee brengt wolkjes en wind in Agadir