12-08-2010 23:44

En dan zijn de stenen ineens geen stenen maar bewegen ze. Geen gids hoeft ze aan te wijzen, we zien ze helemaal zelf: een kleine olifantenfamilie compleet met jong!
De slurf wordt soms gegeven en er wordt flink met de oren gewapperd, maar verder wordt er gegraasd. Grote bossen gras gaan als zoete broodjes de olifanten in.

In West-Afrika doet een toerist eigenlijk alles met een gids. Hij rijdt niet zelf in een auto, hij gaat niet alleen de markt op en hij gaat al helemaal niet op eigen houtje een wildpark in. Gevaar wordt regelmatig gebruikt als argument om toch vooral een gids in te schakelen. Daarnaast wordt de enorme kennis van een gids als verrijking gepresenteerd, met hem ziet je veel meer dan alleen. Maar als je de gebondenheid aan een gids vervelend vindt, al moest zuchten bij de overbodige informatie over het aantal rozensoorten in de tuin van Slot Loevestein, terwijl het verhaal van de kist nou precies het enige was dat ik als meisje leuk vond, als je niet ook nog naar een broer met houtsnijwerk en een tante met een parfumwinkel wilt, als je juist heel graag alles zelf ontdekt, dan moet je veel afwimpelen en afwijzen.