31-12-2010 20:47

Vol verwondering sta ik stil, middenin een sprookje. Nu mijn skies niet meer over de sneeuw glijden en mijn stokken niet meer in de sneeuw prikken is het knisperend stil. Dit moet ook digitaal vastgelegd worden. De rits van mijn jaszak maakt te veel herrie als ik hem open. De camera maakt teveel kabaal als ik hem aanzet. De lucht is azuurblauw, zachtroze, oranje, dikgrijs vol met sneeuw.
Ik ga verder over een meer. Sneeuw klinkt anders bij 8 graden onder nul als bij 18 graden onder nul. Op ijs klinken mijn skies weer anders, hol. En als de sneeuw veranderd in harde klonten ijs krast het onder mijn voeten. Ik sla met mijn rechterstok op een stuk ijs zonder sneeuw. Water gulpt omhoog. 
Overal hebben rendieren, hertjes, elanden door de sneeuw gedraafd. Hun sporen rennen af en aan. Soms is de sneeuw weg gekrabd, op zoek naar mos en ander lekkers onder de sneeuw. Ik speur de bosranden af, ik gluur tussen de stammen, ik wacht, ik zucht, waar zijn ze. Een piepklein vogeltje roept piep en vliegt naar een andere piek. 
Met een plof valt er sneeuw van een tak op de grond.
En in het rode houten huisje in Fulufjälletby brandt de houtkachel.
Daar wacht een stapel boeken; ‘Tikkop’ van Adriaan van Dis, ‘Wij zijn ons brein’ van Dick Swaab, ‘Het lichaam van Clara’ van Jan Siebelink, ‘Congo’ van David van Reybrouck en ‘De Brug’van David Remnick.
Daar in het huisje is Kees.