28-07-2010 15:27

Een zandduin met een scherpe golvende kam in rode en gele tinten.
Een colonne kamelen met kamelenschaduw.
Een man met een theepot en verder alleen maar zand.
Allemaal mooie woestijnplaatjes, ze lijken alleen niet op de woestijn van Mauritanië.

De zandvlakte is eindeloos, naar vier windstreken toe eindeloos.
De woestijn stinkt, naar bederf, dichter bij zee naar rotte vis.
De horizon trilt, een auto verliest z’n onder kant de weerspiegeling van zichzelf in een fata morgana. Het is verzengend heet en de rijwind is een warme föhn.

Ik kijk naar de grond, overal schelpen, versteende schelpen, ooit was hier de bodem van de zee. Trapsgewijs levert de zee terrein aan de woestijn. Scherpe randen die lijken op de witte rotsen bij Fecamp en Etretat geven een volgende schaal aan in de verhouding zee en land.

Ik kijk om me heen, de stapel stenen met een kapotte jerrycan geeft een weg naar rechts aan. In de verte een wapperende tent van een Touareg-familie.

Kamelen grazen Fata Morgana gras. Geen sprietje te zien en toch malen de kaken.

Een vissenkop ligt bij mijn linkervoet.