26-07-2012 17:48

Klinkt als een sprong in een sprookje van lang geleden. In 1737 werd er op deze plek in het noorden van Mongolie een enorm klooster neergezet. Meer dan 8.000 monniken deden er hun erewerk. In 1930 werd een aantal tempels uit dit complex vernietigd. Een afschuwelijke gebeurtenis op ingezoomd niveau, maar heel erg gewoon als we de verwoesting plaatsen naast de beeldenstorm, het opblazen van de beelden in Afghanistan en het kort en klei slaan van de beelden i Timboektoe.
Met hulp van UNESCO werd het complex weer opgebouwd en behouden. Al wandelend loop je va n Drosteblikje in Drosteblikje in Drosteblikje. Ik laat de gebedenrollen draaien met de klok mee, ik sta oog in oog in oog met Boeddha in al zijn verschijningsvormen, ik staar naar alle Bremer Stadsmuzikanten op de daken. En dan begint er een dienst. De monniken zingen. Hoge jongensstemmen mengen zich met de zware keelklanken van de mannen. Ik vergeet adem te halen. Het geschonken eten wordt gevierd en gezegend. Trommels klinken, hoorns schallen, bekkens worden geslagen, ik hoor hoera, of amen. 
De jongste monniken trekken hun gympjes weer aan onder hun rode pij en gaan een potje voetballen. 
Ik ben totaal betoverd. Wij lijken van nu en van hier, en al eeuwen oud, alles bestaat eeuwig en duurt maar heel even.
En dan het landschap in 38 kleuren groen, de koeien en de paarden, het spelen van de lemmingen, de roofvogels, de zon zet et z’n lage licht van het eind van de dag de wereld om in een schouwtoneel. De weg met z’n hobbels en holen, en schuintes en rivieren laten ons vliegen en houden ons bij de harde werkelijkheid van zwaartekracht en tegenkracht.