30-07-2009 18:13

Ja, ik wil bij Europa horen
Ja, ik wil handel drijven
Ja, ik wil economisch groeien
Ja, ik wil in de stad wonen
Ja, ik wil bouwen
Ja, ik wil kerken neer zetten
Ja, ik wil trouwen

Toeterend in auto’s passeert de trouwstoet onze auto. Andere trouwstoeten wandelen naar de kerk. Gezelschappen heffen het glas. Hij steevast strak in een lelijk pak. Zij steevast als suikerpopje. Hoewel de paard-en-wagens nog steeds bij het Albanese straatbeeld horen, is de Mercedes favoriet in Albanië. De gevechtskoepeltjes die het landschap bepaalden zijn bijna allemaal verdwenen. De eerste handel die begon te groeien was de autowasserette, de lavazh. De olievelden lijken bijna allemaal verdwenen, ik zag slechts een werkende jaknikker. De katholieke kerken rijzen de grond uit in het noorden van Albanië, goed voor dat veel gevraagde jawoord, maar ook om opnieuw richting te krijgen na Hoxha. Albanië verandert razendsnel. Een mooi land? De Albanese bergen in het noorden, in het zuiden en in het zuidwesten zijn adembenemend mooi. Voor de rest passen de woorden troosteloos en treurniswekkend. Wat oud is is verwaarloosd, wat nieuw is stuitend lelijk. 
Ik denk nog even aan ons eerste bezoek aan Albanië. Veel Albaniers wilden hun land verlaten. De grens werd geopend door een hangslot van een hek te halen en het hek open te duwen. In het niemandsland land tussen de Griekse en Albanese grens wachtten honderden mensen op een kans om te gaan. Nu betaal je twee euro entree en twee euro exitkosten als buitenstaander, de grens is open, in elk geval voor wie geld heeft.